تمام این انتقال داده ها از طریق تجهیزات مخابراتی مدرن با سرعت نور (حدود 186000 مایل در ثانیه) انجام می شود که بسیار سریعتر از حرکت امواج لرزه ای مخرب است. اما اینکه پیام هشدار چقدر برای مردم موثر است بستگی به فاصله آنها از مرکز زلزله دارد. اگر شخصی به مکان اصلی بسیار نزدیک باشد، تفاوت زیادی بین دریافت یا عدم دریافت پیام وجود نخواهد داشت.
رابرت مایکل دگروت، یکی از اعضای تیم عملیات ShakeAlert در مرکز علوم زلزله USGS، می‌گوید:
در این چند ثانیه، ممکن است بتوانید به عزیزانتان بگویید که بپوشند یا فرزندانتان را زیر میز بگذارند. ShakeAlert می تواند قبل از رسیدن زلزله بزرگتر هشدار دهد تا آسیب را کاهش دهد. عملکرد DAS بر اساس اصول اولیه ShakeAlert است. فقط به جای نظارت بر امواج P از لرزه‌سنج‌ها، از کابل‌های فیبر نوری گسترده استفاده می‌کند.
دانشمندان از دستگاهی برای ارسال پالس های لیزر به پایین کابل ها استفاده خواهند کرد. اگر بخشی از پالس های ارسالی معیوب باشد، سرویس شروع به تجزیه و تحلیل داده ها می کند. این داده ها بر اساس مدت زمانی که طول کشید تا سیگنال به دستگاه برگردد محاسبه می شود.
در واقع، DAS به جای اندازه‌گیری یک نقطه لرزش مانند یک لرزه‌سنج، مانند یک رشته طولانی است که یک حسگر زلزله غول‌پیکر می‌سازد. همچنین اگر کابل های زیگزاگ زیادی در یک منطقه خاص وجود داشته باشد، نتیجه بهتر خواهد بود.
پارک سونیانگزلزله شناس دانشگاه شیکاگو می گوید:
DAS همچنین می تواند داده ها را در جایی که ایستگاه های لرزه نگاری مناسب وجود ندارد جمع آوری کند. مانند مناطق روستایی که کابل های فیبر نوری زیر آنها گذاشته شده است. از آنجایی که این کابل ها در زیر دریا قرار دارند، در آنجا نیز می توانند زلزله را ببینند. برای این فواصل طولانی‌تر، محققان از «تکرارکننده‌ها» استفاده می‌کنند. دستگاه هایی که قبلاً هر چند کیلومتر در امتداد کابل ها قرار داده شده اند تا سیگنال ها را تقویت کنند.
سال گذشته، دانشمندان توضیح دادند که چگونه از کابلی که از بریتانیا به کانادا کشیده شده بود برای تشخیص زلزله در پرو استفاده کردند. این روش آنقدر حساس بود که کابل حتی می توانست حرکت جزر و مد را تشخیص دهد. این بدان معنی است که می توان از آن برای تشخیص سونامی ناشی از زمین لرزه های زیر آب نیز استفاده کرد.
ماه گذشته، در مجله Scientific Reports، تیم جداگانه‌ای از محققان نحوه استفاده از کابل‌های زیردریایی در سواحل شیلی، یونان و فرانسه را برای تشخیص زلزله توضیح دادند. اطلاعات به‌دست‌آمده با نتایج روش دیگری مقایسه شد و مشخص شد که با یکدیگر همخوانی زیادی دارند.
اهرم ایتزاکاستاد زلزله شناس و نویسنده اصلی مقاله می گوید:
از آنجایی که یک لرزه‌سنج سنتی یک نقطه را اندازه‌گیری می‌کند، نویز در داده‌های محلی، مانند صدای تولید شده توسط وسایل نقلیه بزرگ، می‌تواند بر نتیجه تأثیر بگذارد. به گفته لوور، با کابل فیبر نوری می توان به راحتی زلزله را از نویز تشخیص داد. زیرا اثرات زمین لرزه تقریباً بلافاصله در طول صدها متر ثبت می شود. اما اگر منبع صدا محلی باشد، مثل ماشین یا قطار یا هر چیز دیگری، تنها در چند ده متری اثر خود را به جا می گذارد.
در واقع، DAS وضوح داده های لرزه ای را به طور قابل توجهی افزایش می دهد. البته می توان آن را مکمل ابزارهای قدیمی در این زمینه دانست و قرار نیست جایگزین آن شود.
در این بین مسائل متعددی بر سر راه DAS وجود دارد که در ادامه به آنها اشاره می کنیم. به عنوان مثال، کابل های فیبر نوری برای تشخیص فعالیت های لرزه ای طراحی نشده اند. کابل های ذکر شده ممکن است آزادانه در لوله ها باشد. اما لرزه نگار مناسب به خوبی تنظیم شده و در جای خود قرار دارد. دانشمندان در حال بررسی چگونگی تغییر مجموعه داده های کابل بسته به نحوه قرار گرفتن آن در زیر زمین هستند.
آریل للوچاین ژئوفیزیکدان می گوید: مسئله دیگر این است که شلیک مداوم پالس های لیزر و تجزیه و تحلیل داده ها حجم عظیمی از اطلاعات را ایجاد می کند. این موضوع باعث می شود که بارگذاری تمام داده ها در اینترنت و سپس پردازش آنها در یک مکان متمرکز غیرممکن شود. چون زمان از دست رفته است. در واقع فرآیند بررسی اطلاعات باید در محل انجام شود.
ممکن است در آینده شاهد استفاده بیشتر و دقیق تر از این فناوری باشیم. در واقع همان فیبر نوری که دسترسی به اینترنت را فراهم می کند می تواند جان آنها را نجات دهد.
علم بارها به کمک بشر آمده است و امیدواریم به زودی بتوانیم نه تنها وقوع زلزله را تشخیص دهیم. اما برای پیش بینی آن بنابراین میزان مرگ و میر کاهش خواهد یافت.