دیرینه شناسان از بقایای یک تیرانوزور بی سابقه پرده برداری کرده اند که ممکن است جد مستقیم پادشاه دایناسورها، تیرانوزاروس رکس باشد. این گونه می تواند به بحث در مورد دودمان تکاملی تی رکس کمک کند. گونه جدید با نام علمی Daspletosaurus wilsoni دارای آرایش منحصر به فردی از شاخ های سنبله مانند در اطراف چشمان خود است.
این تیرانوسور بر اساس قطعات فسیلی جمجمه و قطعات اسکلتی مانند دنده ها و استخوان های انگشتان شناسایی شد که قدمت آن به دوره کرتاسه (145 تا 66 میلیون سال پیش) تقریباً 76/5 میلیون سال پیش برمی گردد. دیرینه شناسان در موزه دایناسور بدلندز در داکوتای شمالی فسیل هایی را در سازند رودخانه جودیت در شمال شرقی مونتانا بین سال های 2017 تا 2021 کشف کردند. این تحقیق در 25 نوامبر در مجله Paleontology and Evolutionary Science منتشر شد.
محققان به طور اتفاقی با این فسیل ها برخورد کردند. یکی از اعضای تیم به نام جک ویلسون او بخش کوچک و صافی از استخوان را دید که از نوک یک سنگ بیرون زده بود که بعداً مشخص شد که بخشی از سوراخ بینی دایناسور است. کندن استخوان ها کار دشواری بود. زیرا این استخوان ها در عمق 8 متری یک سنگ سخت قرار داشتند. محققان همچنین به سختی بخش‌های زیادی از سنگ را با چکش الکتریکی حفر کردند تا استخوان‌ها را بیرون بیاورند.
این گونه “سیزیف” نام گرفت تا نشان دهنده کار سخت کندن سنگ های اطراف باشد. در اساطیر یونانی، سیزیف شخصیتی است که هادس، خدای مرگ، او را مجبور می‌کند تا برای همیشه سنگی را به بالای کوه به خاطر حیله‌هایش حمل کند.
به گفته محققان، گونه D. wilsoni از نوادگان Daspletosaurus torosus و از اجداد Daspletosaurus horneri است که نزدیک به 77 تا 75 میلیون سال پیش ظاهر شد. آناتومی گونه جدید نشان می دهد که Daspeltosaurus جد T-Rex غول پیکر است. هر سه گونه Daspletosaurus متعلق به خانواده tyrannosaurid است که شامل 9 دسته از جمله Tyrannosaurus است. Daspeltosaurus در زبان یونانی به معنای “مارمولک ترسناک” است.
بقایای جمجمه حفاری شده سیزیف در موزه بدلندز
تا به حال حفاری تیرانوسوریدها دشوار بوده است. به همین دلیل، دانستن روابط دقیق تکاملی بین هر گونه دشوار است. الیاس ورشو و دنور فاولردیرینه شناسان و نویسندگان مقاله می نویسند:
بسیاری از محققان در مورد اینکه تیرانوسوریدها به یک راسته تعلق دارند یا صرفاً مرتبط هستند، بحث می کنند.
کشف دی. ویلسونی نشان می دهد که سه داسپلتوزار پس از یکدیگر ظاهر شده اند و از این نظر مانند پله های پی در پی نردبان تکامل هستند و نمی توان آنها را جدا از هم “بستگان تکاملی” دانست.
رندر هنرمند از D. wilsoni (پایین سمت راست) در کنار سه تیرانوزور دیگر که اخیراً از موزه بدلندز کاوش شده است.
دی ویلسونی یک گزینه مناسب برای پر کردن شکاف بین گونه ها D. torosus و D.horneri; زیرا دارای تعدادی ویژگی مشترک با تیرانوزورهای باستانی است، مانند مجموعه ای از شاخ های برجسته در اطراف چشم و ویژگی هایی که در گونه های جوان دیده می شود، مانند کیسه های هوایی در جمجمه. محققان می نویسند:
بنابراین، D. ویلسونی حلقه مفقوده بین گونه مسن تر و جوان تر تیرانوزار است.
با توجه به اینکه این گونه ها ممکن است یکی پس از دیگری تکامل یافته باشند، محققان پیشنهاد می کنند که بقیه تیرانوسوریدها، به ویژه تی رکس، ممکن است در یک مدل خطی مشابه ظهور کرده باشند. در حال حاضر محققان در حال برنامه ریزی پروژه جدیدی برای بررسی این ایده هستند.