در حال قدم زدن در گوشه خانه خود هستید که ناگهان دردی شدید در انگشت کوچک پا احساس می کنید. فریاد می زنی و بی حرکت دراز می کشی و ناامیدانه منتظر می مانی تا درد انگشت پا از بین برود. هیچ دردی مانند چسباندن انگشت پا به چارچوب در یا پای میز وجود ندارد. اگرچه آسیب ناشی از این برخورد معمولاً ناچیز است. پس چرا وقتی انگشت پا در آن لحظه به اجسام برخورد می کند اینقدر درد می کند؟ پاسخ به مقدار و نوع رشته های عصبی پاها و میزان نیرویی که معمولاً به انگشتان پا وارد می کنید مربوط می شود.
احساسات دردناک در بدن از نوعی سلول عصبی به نام سلول‌های گیرنده درد ناشی می‌شود که رشته‌های آن به پوست، ماهیچه‌ها و اندام‌های داخلی متصل هستند و به سیگنال‌های ساطع شده از سلول‌های آسیب‌دیده پاسخ می‌دهند. انواع مختلف گیرنده های درد به انواع آسیب ها پاسخ می دهند. به عنوان مثال، لمس یک ماهیتابه داغ باعث واکنش گیرنده های درد حرارتی می شود. در حالی که ضربه زدن به انگشت پا باعث فعال شدن دردهای مکانیکی می شود که به فشار، بریدگی ها و زخم ها حساس هستند.
هنگامی که گیرنده های مکانیکی فعال می شوند، پیامی از انتهای عصب آزاد در انگشت آسیب دیده به دسته های متراکمی از رشته های عصبی که به نخاع می رسند می فرستند. از آنجا، سیگنال‌ها به مغز می‌روند و قبل از ارسال به قشر مغز، از مرکز اطلاعاتی به نام قشر سینگولیت عبور می‌کنند. تالاموس آنها عبور می کنند
بخشی از قشر مغز که به سیگنال‌های نشان‌دهنده لمس، دما و درد پاسخ می‌دهد مانند یک هدبند روی مغز قرار دارد و نواحی مختلف هدبند حس را در قسمت‌های مختلف بدن پردازش می‌کند. ناحیه خاصی که با پاها و انگشتان پا سروکار دارد در مرکز هدبند است. یعنی جایی که دو نیمکره مغز به هم می رسند و اندازه آن تعداد گیرنده های پا را نشان می دهد.
صورت، دهان و دست ها که نواحی بسیار حساسی هستند بیشترین فضای هدبند حسی را اشغال می کنند. با این حال، پاها همچنان فضای زیادی را در مقایسه با تنه و سایر اندام های کمتر حساس اشغال می کنند.
همه سیگنال‌های مربوط به درد از انگشتان پا به طور همزمان به مغز نمی‌رسند. درد تیز اولیه ناشی از ضربه توسط فیبرهای A-delta منتقل می‌شود که رشته‌های عصبی نازکی هستند که با چربی پوشانده شده‌اند و سیگنال‌ها را بسیار کارآمد منتقل می‌کنند. درد خفیف و کسل کننده ای که چند ثانیه بعد ظاهر می شود ناشی از فیبرهای C است که کارایی کمتری در ارسال سیگنال دارند و انتهای عصبی آنها ناحیه وسیعی را پوشش می دهد. بنابراین، به جای نوک یک انگشت، احساس در چندین انگشت گنجانده می شود. اگر آسیب باعث التهاب شود، این درد می تواند بدتر شود.
گیرنده های درد در پا می توانند به ویژه به آسیب های فیزیکی مانند ضربه زدن به اشیا حساس باشند. زیرا پا چربی کمی دارد. چربی می تواند به کاهش تاثیر کمک کند. علاوه بر این، هنگامی که با پا به جسمی ضربه می‌زنید، احتمالاً با نیرویی معادل دو تا سه برابر وزن بدن خود به این رشته‌های عصبی حساس ضربه می‌زنید و تمام این نیرو در ناحیه کوچکی متمرکز می‌شود.
درد شدید ناشی از شست پا معمولاً در عرض چند دقیقه یا چند ساعت برطرف می شود. با این حال، در موارد نادر ضربه به انگشت پا می تواند باعث آسیب بافتی جدی تری مانند رگ به رگ شدن یا حتی شکستگی استخوان یا دررفتگی مفصل شود. اگر درد برای چند روز ادامه داشته باشد یا زمانی که می خواهید انگشت پا را حرکت دهید بدتر می شود، ممکن است نشانه آسیب جدی تری باشد.