غرق خواندن یک رمان پلیسی شده اید و با هیجان ورق های کتاب را ورق می زنید که ناگهان پوست انگشت اشاره خود را می برید و درد شدیدی احساس می کنید. چرا با اینکه دستت زیاد درد نمی کنه اینقدر درد می کنی؟ این نتیجه ترکیب حساسیت زیاد دستان ما به درد و لبه های ناهموار کاغذ است. دست ها و انگشتان انسان دارای تعداد زیادی سلول عصبی به نام گیرنده های درد هستند که به سیگنال های ساطع شده از سلول های آسیب دیده پاسخ می دهند.
برش های ناشی از کاغذ در ابتدا گیرنده های مکانیکی را تحریک می کنند که آسیب سلولی ناشی از فشار و بریدگی و سوراخ را حس می کنند. همچنین، برش کاغذ، گیرنده‌های درد حساس به محرک‌های شیمیایی مانند سفیدکننده‌های مورد استفاده برای سفید کردن کاغذ را به میزان کمتری فعال می‌کند. این سلول های عصبی ممکن است باعث ایجاد احساس سوزش در اطراف برش کاغذ شوند.
گیرنده‌های درد فعال شده، موجی از سیگنال‌های الکتریکی را آزاد می‌کنند که از طریق دسته‌هایی از رشته‌های عصبی به نخاع می‌رسند. سپس سلول های عصبی در نخاع آن سیگنال ها را به مغز منتقل می کنند. در نهایت، سیگنال‌ها به ناحیه‌ای از قشر مغز می‌رسند که مسئول احساساتی مانند لمس، دما و درد است و به آن قشر حسی تنی می‌گویند.
قشر حسی مانند پیشانی بند روی سطح مغز قرار می گیرد و نواحی مختلف آن نمایانگر قسمت های مختلف بدن است. دست ها و انگشتان پر از سلول های حساس به لمس و درد هستند. بنابراین، نواحی هدبند که به آنها اختصاص داده شده است، در مقایسه با نواحی از بدن که حساسیت کمتری دارند، مانند تنه، بسیار بزرگ است. دهان و زبان همچنین ناحیه بزرگی از هدبند را اشغال می‌کنند، که به توضیح اینکه چرا بریدن زبان هنگام لیسیدن پاکت نامه بسیار دردناک است، کمک می‌کند.
در زیر میکروسکوپ، یک تکه کاغذ پاره شده مانند دسته ای از نخ های تیز به نظر می رسد.
با این حال، این فقط آناتومی نیست که برش کاغذ را بسیار دردناک می کند. خود کاغذ نیز به درد می افزاید. اگرچه کاغذ با چشم غیرمسلح صاف به نظر می رسد، اما در سطح میکروسکوپی الیاف چوب خشک فشرده در داخل کاغذ باعث می شود که لبه ها کاملاً خشن باشند. این بافت ناهموار در مقایسه با حالتی که بافت صاف است، آسیب سلولی گسترده‌تری ایجاد می‌کند.
علاوه بر این، لبه دندانه دار کاغذ معمولاً فقط دو لایه بالایی پوست (اپیدرم و درم) را برش می دهد. بنابراین باعث خونریزی کم یا بدون خونریزی می شود. بنابراین، احتمال پوشیده شدن بریدگی با خون لخته شده کاهش می یابد. در نتیجه رشته های عصبی برانگیخته شده برای مدت طولانی در معرض عناصر محیطی قرار می گیرند و هر زمان که چیزی به آنها برخورد کند سیگنال های درد ارسال می کنند.
برای درمان بریدگی کاغذ، زخم را با آب و صابون بشویید. برای جلوگیری از عفونت از پماد آنتی بیوتیک استفاده کنید و محل برش را با بانداژ بپوشانید تا از ورود میکروب ها جلوگیری کنید و از آن محافظت کنید. اکثر بریدگی های کاغذ ظرف دو تا سه روز بهبود می یابند. اما اگر در این مدت بریدگی خوب نشد، بهتر است برای بررسی علائم عفونت به پزشک مراجعه کنید.