ستاره شناسان همچنین در حال یادگیری ترفندهای جدیدی در استفاده از هابل هستند. با استفاده از یکی از ابزارهای تلسکوپ، دوربین پیشرفته برای نقشه برداری، کنترل کننده های ماموریت به تازگی متوجه شده اند که چگونه اطلاعات مربوط به طیف و قطبش نور از اجرام آسمانی را ترکیب کرده و دانش جدیدی در مورد ماهیت آنها به دست آورند.
بیشتر تمرکز در سال‌های آینده روی هماهنگ کردن رصدهای هابل و جیمز وب برای دستیابی به تصویر کامل‌تری از پدیده‌های کیهانی خواهد بود. به عنوان مثال، ستاره شناسان از هابل برای مشاهده کهکشان های نزدیک که شبیه نمونه های شناسایی شده توسط جیمز وب در دوردست های جهان هستند، با هدف ایجاد جدول زمانی تکامل کهکشان ها استفاده می کنند. آنها همچنین می توانند از هر دو تلسکوپ برای مطالعه مشترک جو سیارات فراخورشیدی استفاده کنند که هابل سابقه طولانی در کاوش آنها دارد.
جنیفر وایزمناخترفیزیکدان مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا و دانشمند ارشد پروژه هابل می گوید: «داشتن قدرت هر دوی این تلسکوپ ها توانایی ما را برای درک همه حوزه های اخترفیزیک بسیار افزایش می دهد. اکنون زمان آن است که از این ابزارها نهایت استفاده را ببریم.”
هابل هنوز کار می کند
مشخص نیست چقدر زمان برای هابل باقی مانده است. جیم گلتیکمعاون مدیر برنامه هابل در مرکز گدارد می گوید: «اگر از شما بپرسم که ماشین شما چه زمانی از کار می افتد، سرنخی نخواهید داشت.» و این تقریباً در مورد هابل صادق است.
تلسکوپ هابل که در سال 1990 توسط شاتل فضایی دیسکاوری به فضا پرتاب شد، طی سال‌ها به تعمیرات و ارتقاء نیاز داشته است. فضانوردان بین سال‌های 1993 تا 2009 پنج بار از آن بازدید کردند. اولین عملیات تعمیر، رفع نقص آینه‌ای بود که دید تلسکوپ را تار می‌کرد، و در چهار مأموریت بعدی، فضانوردان ابزارهای علمی هابل را ارتقا دادند تا آن را در خط مقدم تحقیقات نجوم نگه دارند. ویزمن می‌گوید، این مأموریت‌ها هابل را بارها و بارها مانند یک تلسکوپ جدید نگاه می‌کردند. با این حال، ناسا شاتل فضایی را در سال 2011 بازنشسته کرد و در حال حاضر هیچ برنامه ای برای سرویس دهی مجدد این تلسکوپ وجود ندارد.