محققان با استفاده از تکنیک ویرایش ژن CRISPR، گیرنده های اکسی توسین را در چمنزارها حذف کردند و در کمال ناباوری متوجه شدند که این پستانداران هنوز به یکدیگر مرتبط هستند. مانولی هنوز لحظه‌ای را به یاد می‌آورد که یکی از نویسندگان مطالعه، کریستن برانزن، وارد آزمایشگاه شد و این خبر را به او گفت.
موش‌هایی که فاقد گیرنده‌های اکسی توسین هستند، مانند سایر موش‌ها، می‌توانند بچه‌های خود را به دنیا بیاورند و علاوه بر پرستاری، زمان زیادی را صرف تمیز کردن و گذراندن وقت با فرزندان خود کنند. رفتار این گروه از حشرات علفزار بسیار شبیه به موش هایی بود که هنوز از گیرنده های اکسی توسین خود بهره می بردند.
با این حال، کودکانی که از مادران فاقد گیرنده های اکسی توسین متولد می شدند تا سن از شیر گرفتن وزن بسیار کمتری داشتند. این نشان می دهد که مادران بدون گیرنده در تولید شیر یا شیردهی مشکل داشتند. همچنین احتمال زنده ماندن و رسیدن به سن شیرگیری کمتر از سایرین بود. در نتیجه، اگرچه پیوند جفت و سایر رفتارهای اجتماعی مهم تحت تأثیر قرار نگرفتند، به نظر می رسید که گیرنده های اکسی توسین هنوز نقش مهمی در رشد فرزندان دارند.
رابرت فرومک از دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک به نقل از New Scientist می گوید:
مانولی گفت، هنگامی که شوک اولیه این خبر از بین رفت، یافته ها منطقی تر شدند. وی می افزاید: جای تعجب نیست که برای رفتارهایی به اندازه وابستگی، حتی یک نقطه شکست وجود نداشته باشد.
یک سیستم پیچیده تر می تواند توضیح قابل قبولی برای شکست آزمایشات بالینی قبلی اکسی توسین در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، اسکیزوفرنی و سایر اختلالات ارائه دهد. چنین آزمایش‌هایی با هدف کاهش مشکلاتی است که افراد در شکل‌گیری دلبستگی‌های اجتماعی و پردازش مناسب موقعیت‌های اجتماعی تجربه می‌کنند.
به گفته دواناند مانولی، زمانی که نتایج فارماکولوژیک برای اولین بار منتشر شد، این امید وجود داشت که اکسی توسین بتواند یک مداخله درمانی بزرگ باشد. اما کارآزمایی ها بدون بهبود قابل توجهی در رفتار اجتماعی بیمار نتایج متناقضی داشتند. مانولی حدس می‌زند که اکسی توسین تنها بخشی از موزاییک هورمونی پشت پیوندهای اجتماعی است.
Manoli و همکارانش در حال بررسی هستند که کدام فرآیندهای شیمیایی ممکن است در غیاب گیرنده های اکسی توسین در مغز جبران شوند. یا ممکن است که هورمون اکسی توسین با اتصال به گیرنده های دیگر در مغز، وابستگی های اجتماعی حیاتی را ممکن می سازد؟
یافته های این مطالعه در مجله سل منتشر شده است.