دانشمندان حداقل نیم دهه است که در حال بررسی اثرات تسکین درد نور سبز بوده اند و در این مدت به سرنخ هایی نیز دست یافته اند. جدیدترین مطالعه روی موش ها به رهبری یو-لونگ تانگ از دانشگاه فودان در شانگهای، اثرات نور سبز را بر تسکین درد ثابت می کند. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده از این تحقیق، گاهی اوقات شدت کم نور سبز می‌تواند میزان درد احساس شده توسط سلول‌های چشم و مسیرهای مغزی را که زمینه‌ساز احساس درد در بدن ما هستند، کاهش دهد.
پس از انجام چندین آزمایش، محققان دریافتند که گیرنده های میله ای و مخروطی چشم (گیرنده های نوری چشم) به اثرات تسکین درد نور سبز در موش های سالم و موش های مبتلا به آرتریت کمک می کنند. طبق معمول، گروه تعدادی سلول خاص را غیرفعال کردند تا تأثیر آن را بر درک درد حیوانات بررسی کنند. پس از غیرفعال کردن گیرنده‌های میله‌ای در برخی موش‌ها و تابش نور سبز به آنها، علائم کاهش درد جزئی در این حیوانات مشاهده شد. در حالی که موش های فاقد گیرنده های مخروطی هیچ تسکین درد نشان ندادند. تانگ و همکارانش در مقاله خود این یافته را توضیح می دهند و می گویند:
ما دریافتیم که گیرنده های مخروط شبکیه برای بی دردی پس از تابش نور سبز ضروری هستند. در حالی که گیرنده های میله ای نقش ثانویه دارند.
پس از این کشف، محققان مسیری را که سیگنال های الکتریکی چشم در سراسر مغز طی می کردند دنبال کردند. گیرنده های میله ای و مخروطی چشم پس از غوطه ور شدن در نور سبز، هسته ژنیکوله جانبی مغز را تحریک می کنند. ارتباط بین این هسته و اثرات ضد درد نور روشن نیز قبلاً ثابت شده است. نورون های این قسمت از مغز هورمونی ترشح می کنند که در سیگنال دهی درد نقش دارد. سپس این سلول ها پیام را به قسمت دیگری از مغز به نام هسته رافه پشتی منتقل می کنند. این ناحیه از مغز نقش موثری در کاهش احساس درد شدید دارد.
مطالعات مختلف حیوانی مکانیسم های دیگری را نیز در رابطه با اثرات ضد درد نور سبز شناسایی کرده اند. یکی از این مکانیسم ها گیرنده های درد در نخاع است که با توجه به پیچیدگی تجربه درد، طبیعی به نظر می رسد. احساس درد یک تجربه حسی، فیزیکی و روانی از محرک ها و سیگنال هایی است که بین مغز، نخاع و گیرنده های درد جهش می کند.
مطالعه فوق موفق به شناسایی مدارهای درد در مغز پستانداران با وجود تفاوت های فراوان بین سیستم تسکین درد جوندگان و انسان شد. این مدارها، در حالی که به ورودی‌های بصری پاسخ می‌دهند، درک ما را از یک راه امن و آسان برای سرکوب احتمالی آنها نیز گسترش می‌دهند. تانگ و همکارانش در مقاله خود با اشاره به احتمال درگیری مشابه در سایر قسمت های مغز می نویسند:
مشخص نیست که آیا درک رنگ انسان و جوندگان قابل مقایسه است یا خیر. اما قرار گرفتن در معرض نور سبز حساسیت درد را در هر دو گونه کاهش می دهد. این حادثه نشان دهنده دخالت مکانیسم های مشترک در جوندگان و انسان است.
در طول این مطالعه، محققان موش های آزمایشگاهی را به مدت 8 ساعت در معرض نور سبز قرار دادند. اما انجام این کار برای انسان عملی نیست و افراد را نمی توان به مدت 8 ساعت تحت فتوتراپی قرار داد. با توجه به این موضوع باید دید که آیا دوره های کوتاه تر درمان با نور سبز در تسکین درد موثر است یا خیر؟ همچنین اگر این امکان وجود داشته باشد، اثرات درمانی آن تا چه زمانی ادامه خواهد داشت؟ با توجه به این موضوع، نتایج دلگرم کننده ای از مطالعات دیگر به دست آمده است. بر اساس تحقیقات انجام شده بر روی موش ها، تسکین درد ناشی از نور درمانی ممکن است طولانی مدت باشد و حتی تا چهار روز پس از درمان ادامه یابد.
آزمایشات بالینی اخیر نشان می دهد که چند ساعت درمان با نور سبز در روز، شدت درد را در گروه کوچکی از بیماران فیبرومیالژیا کاهش می دهد و تعداد روزهای سردرد را در بیماران میگرنی کاهش می دهد. گروه دیگری که در این کارآزمایی مورد مطالعه قرار گرفتند، افراد مبتلا به کمردرد مزمن بودند. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، چراغ سبز می‌تواند برای بیماران پس از جراحی مفید باشد و وابستگی آنها به مسکن را کاهش دهد. اگرچه نور درمانی ممکن است برای همه بیماران موثر نباشد. اما آزمایش‌های مکرر روی تعداد بیشتری از افراد ممکن است راه را برای استفاده از چراغ سبز به عنوان جایگزینی برای تسکین درد هموار کند.
چالش همیشگی نور درمانی این است که درد مزمن مانند یک حیوان تسلیم ناپذیر است و همه دردها یکسان نیستند. مواد افیونی نیز علیرغم تأثیر زیادشان در تسکین درد اعتیادآور هستند و ما هنوز هیچ اطلاعاتی در مورد مقایسه نور سبز با این مواد نداریم. علاوه بر درد مزمن، یافته‌های اخیر به ما کمک می‌کند بفهمیم چرا گذراندن وقت در طبیعت احساس خوبی دارد. زیرا به احتمال زیاد پوشش سبز جنگل به طرق مختلف سیستم عصبی ما را آرام می کند.
این مطالعه در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.