به گفته دانوپولوس، دو نظریه در مورد اینکه چگونه میکروپلاستیک ها باعث تجزیه سلولی می شوند وجود دارد. نظریه اول این است که لبه های تیز آنها دیواره سلولی را می شکند و نظریه دوم این است که مواد شیمیایی موجود در میکروپلاستیک ها می تواند به سلول آسیب برساند. این مطالعه نشان داد که احتمال مرگ سلولی به دلیل میکروپلاستیک هایی که شکل نامنظمی داشتند، بیشتر بود. دانوپولوس می‌گوید: «آنچه اکنون باید بدانیم این است که چه مقدار میکروپلاستیک در بدن ما باقی می‌ماند و چه شکل و اندازه‌ای می‌تواند از سد سلولی عبور کند.
حتی بدون این پاسخ‌ها، دانوپولوس این سوال را مطرح می‌کند که آیا مراقبت بیشتری برای اطمینان از اینکه میکروپلاستیک‌ها به مواد غذایی ما وارد نمی‌شوند، نیاز است یا خیر. اگر بدانیم لجن فاضلاب آلوده به میکروپلاستیک است و گیاهان توانایی جذب آنها را از خاک دارند، آیا باید از آن به عنوان کود استفاده کنیم؟ او می گوید.
ممنوعیت استفاده از لجن فاضلاب در اراضی کشاورزی
در هلند از سال 1995 استفاده از لجن در زمین های کشاورزی ممنوع شد. این کشور در ابتدا لجن را سوزانده بود، اما پس از بروز مشکلاتی در کارخانه آمستردام که لجن سوزانده می شد، صادرات آن به بریتانیا را آغاز کرد. در بریتانیا از لجن فاضلاب به عنوان کود در زمین های کشاورزی استفاده می شد.
سوئیس در سال 2003 استفاده از لجن فاضلاب را به عنوان کود ممنوع کرد زیرا “لجن فاضلاب حاوی طیف گسترده ای از مواد مضر و موجودات بیماری زا است که توسط صنعت و خانواده ها تولید می شود”.
مقامات محیط زیست در ایالت مین ایالات متحده نیز در آوریل 2022 پس از یافتن سطوح بالای PFAS در زمین های کشاورزی، محصولات زراعی و آب، این عمل را ممنوع کردند. سطوح بالای PFAS نیز در خون کشاورزان مشاهده شد. آلودگی گسترده باعث تعطیلی چندین مزرعه شد. بر اساس قانون جدید مین، مخلوط کردن لجن با سایر مواد آلی نیز ممنوع است.
ویلسون از دانشگاه کاردیف می گوید که ممنوعیت کامل استفاده از لجن فاضلاب به عنوان کود بهترین راه حل نیست و می تواند کشاورزان را به استفاده بیشتر از کودهای نیتروژنی که با استفاده از گاز طبیعی تولید می شود تشویق کند.
به گفته ویلسون، استفاده از لجن فاضلاب راهی کارآمد برای استفاده از محصول جانبی به جای تولید کودهایی است که به سوخت های فسیلی نیاز دارند. مواد آلی موجود در لجن همچنین به بازگشت کربن به خاک کمک می کند، آن را با مواد مغذی مانند فسفر و نیتروژن غنی می کند و در نتیجه از تخریب خاک جلوگیری می کند. ویلسون می‌گوید: «ما باید میزان میکروپلاستیک‌ها را در لجن فاضلاب اندازه‌گیری کنیم تا بتوانیم تعیین کنیم که غلظت آن در کجا بالاتر است و مدیریت آن را شروع کنیم.
ویلسون پیشنهاد می‌کند که در مکان‌هایی با سطوح بالای میکروپلاستیک، لجن فاضلاب به جای استفاده به عنوان کود، می‌تواند برای انرژی سوزانده شود. یکی از راه‌های جلوگیری از آلودگی زمین‌های کشاورزی، جداسازی روغن‌ها و چربی‌های حاوی سطوح بالای میکروپلاستیک در تصفیه‌خانه‌های فاضلاب و استفاده از آنها به‌عنوان سوخت زیستی به جای مخلوط کردن آنها با لجن است.
برخی از کشورهای اروپایی مانند ایتالیا و یونان، لجن فاضلاب را در زمین دفن می کنند، اما در این حالت، خطر ورود میکروپلاستیک ها به محیط زیست و آلودگی منابع آب و زمین های اطراف وجود دارد.
ویلسون و دانوپولوس می‌گویند برای تعیین میزان میکروپلاستیک‌ها در زمین‌های کشاورزی و تأثیراتی که ممکن است بر محیط‌زیست و سلامت انسان داشته باشند، به تحقیقات بیشتری نیاز است. دانوپولوس می گوید: میکروپلاستیک ها در آستانه تبدیل شدن به یک آلاینده هستند. آلودگی چیزی است که در جایی که نباید باشد پیدا می شود. میکروپلاستیک ها نباید در آب و خاک وجود داشته باشند. اگر ثابت کنیم که اثرات منفی دارند، آلاینده می شوند و باید مقرراتی برای کنترل آنها وضع شود.»