علاقه مندان به فضانوردی برای به دست آوردن این شغل دشوار، فرآیند رقابتی بسیار دشواری را پشت سر می گذارند. به گفته ناسا، در سال 2021، این سازمان تنها 10 نامزد را از بین بیش از 12000 متقاضی برای شرکت در کلاس فضانوردی خود انتخاب کرده است.
داشتن تابعیت ایالات متحده آمریکا و مدرک کارشناسی ارشد در یکی از رشته های STEM (علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات) از جمله پیش نیازهایی است که ناسا برای متقاضیان در نظر گرفته است. رشته هایی مانند علوم زیستی و گروه های علوم کامپیوتر و مهندسی از جمله رشته های مورد توجه این سازمان می باشد. علاوه بر دانش، متقاضیان باید از شرایط بدنی خوبی برخوردار باشند و بتوانند تست های فیزیکی دشوار ناسا را پشت سر بگذارند.
از سال 1959، زمانی که ناسا اولین فراخوان خود را برای کلاس های فضانوردی صادر کرد، این سازمان بیش از 350 فضانورد را آموزش داده است. آن مک کلین (آن مک‌کلین)، یکی از فضانوردان ناسا، در یک پست وبلاگی که در سال 2020 منتشر شد، انتظارات این سازمان از فضانوردان خود را شرح داد. به گفته مک کلین، ناسا به دنبال افرادی است که سازگار، قابل اعتماد، سرسخت و جزئیات گرا باشند.
در طول مسابقه فضایی دوران جنگ سرد بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی، مردان نظامی در خط مقدم متقاضیان فضانورد بودند. تا به امروز، تمام 12 نفری که روی ماه قدم گذاشته اند، مرد و سفیدپوست بوده اند. البته گروه فضانوردان ناسا تنوع بیشتری پیدا کرده است و در طول ماموریت آرتمیس در سال 2024، این آژانس قصد دارد اولین زن و چند رنگین پوست را به ماه بفرستد. نامزدهای فضانوردی ناسا که ASCAN نامیده می شوند، یک دوره آموزشی دو ساله را پشت سر می گذارند.
در استخرهای بزرگ سرپوشیده ورزش کنید
غواصان در آزمایشگاه شناوری خنثی ناسا با چراغ خاموش در آب غوطه ور می شوند تا آنچه را که فضانوردان آرتمیس در قطب جنوبی ماه تجربه خواهند کرد، شبیه سازی کنند.
ناسا برای آزمایش توانایی های فضانوردان خود، آنها را در زیر آب در استخرهای بزرگ سرپوشیده آموزش می دهد. این افراد در داخل فضاپیما غوطه ور در آب شناور می شوند تا برای پیاده روی فضایی آموزش ببینند. غواصی در این استخرها ریزگرانش یا یک محیط بی وزن را برای فضانوردان شبیه سازی می کند.
ناسا آموزش پیاده روی فضایی پیشرفته را در آزمایشگاه شناوری خنثی در هیوستون، تگزاس ارائه می دهد. استخر عظیم این مرکز گنجایش 2.6 میلیون گالن آب دارد و ماکتی از ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) دارد. در این آزمایشگاه فضانوردان می توانند با کمک سخت افزارهای مختلف و در محیطی بدون وزن تمرینات لازم را انجام دهند.
بی وزنی را در هواپیمای گرانش کاهش یافته تجربه کنید
برنامه تحقیقاتی ضد جاذبه ناسا در سال 1959 آغاز شد و یکی از بخش های آن پرواز فضانوردان در یک هواپیمای جاذبه صفر معروف به دنباله دار Vomit بود. هواپیما از الگوی صعودها و شیرجه های شیب دار پیروی می کند و مسافران با نزدیک شدن به قله الگو، 25 ثانیه گرانش صفر را تجربه می کنند.
در این برنامه از هواپیماهای مختلفی استفاده شد که یکی از آنها هواپیمای بوئینگ KC-135 بود که در سال 2004 از رده خارج شد و طبق بیانیه سازمان فضایی در سال 2008 یک شرکت خصوصی به نام “زیرو گرویتی کورپوریشن” این عملیات را بر عهده گرفت. پروازهای گرانش صفر ناسا
فضانوردان پروژه مرکوری سوار بر Convair C-131، یکی از اولین هواپیماهای کاهش گرانش، در اواخر دهه 1950.
هواپیمای گرانش صفر به عنوان یک آزمایشگاه شناور نیز عمل می کند. در این پروازها، محققان مطالعات پزشکی و تست های بیماری حرکت را انجام می دهند. زیرا حرکات مشابه ترن هوایی هواپیما اغلب مسافران را بیمار می کند. هواپیمای با جاذبه کاهش یافته نیز یکی از وسایل مهم هالیوود به شمار می رود و صحنه های مربوط به جاذبه صفر در فیلم «آپولو 13» در آن فیلمبرداری شده است. این فیلم در سال 1995 ساخته شده و بازیگران دوست دارند تام هنکس و کوین بیکن و بیل پکستون در آن حضور داشتند.
بقا را در شرایط سخت تمرین کنید
از سال 1959، زمانی که اعضای خدمه مرکوری 7 تکنیک های بقا در شرایط سخت را آموختند، همه فضانوردان ناسا برای نجات جان خود در صورت فرود اضطراری در یک منطقه دورافتاده آموزش دیده اند. در سال 1964، فضانوردان آپولو 11 به نوادا سفر کردند تا در طول اقامت سه روزه خود در آب و هوای گرم و خشک این ایالت، مهارت های بقا را بیاموزند.
این گروه لباس هایی از چتر نجات می پوشیدند تا از گرمای منطقه در امان بمانند. به دلیل شباهت بیابان های کره زمین به محیط سیارات بیگانه، تمرینات ناسا در این مکان ها انجام می شود. این آژانس قصد دارد به عنوان بخشی از برنامه های خود برای آماده سازی فضانوردان برای ماموریت آرتمیس 1، تمریناتی را در صحرای نوادا انجام دهد. مکانی که شرایط محیطی آن شبیه به ماه است.
آموزش فضانوردان اولیه با سکوی پایدار
در طول مسابقه فضایی، فضانوردان نیز با یک دستگاه چند محوره تمرین کردند. این دکل که گیمبال ریگ نام دارد، بیش از 30 بار در دقیقه می چرخد تا فضانوردان را با شرایطی که در فضاپیماهای دوار تجربه خواهند کرد، سازگار کند.
علاوه بر 7 فضانورد اصلی پروژه مرکوری، 13 فضانورد زن دیگر نیز در این برج برای پروژه مرکوری 13 آموزش دیدند. جان گلندر ویدئویی از مرکز تحقیقات گلن ناسا که در سال 2016 در یوتیوب منتشر شد، یک فضانورد پروژه مرکوری تجربه آموزشی خود را با تثبیت کننده شرح می دهد:
تمرین با سکوی تثبیت کننده یکی از سخت ترین تست ها یا تمریناتی بود که برای پرواز فضایی انجام دادیم. ما واقعا از این دستگاه متنفر بودیم.
ناسا دیگر از این دکل برای آموزش فضانوردان خود استفاده نمی کند. زیرا فضاپیماهای مدرن امروزی به گونه ای طراحی شده اند که فضانوردان دیگر نیازی به کنترل چرخش خود در داخل آنها ندارند.
ارزیابی انعطاف پذیری فضانوردان در برابر فشار گرانشی شدید
در گذشته، ناسا از دستگاه های بزرگی به نام سانتریفیوژ انسانی برای آزمایش میزان فشار گرانشی بر روی فضانوردانی که برای اولین بار پا به ماه گذاشته بودند، استفاده می کرد. سانتریفیوژ انسانی دارای بازوی چرخشی است که در انتهای آن کپسولی برای نگه داشتن انسان تعبیه شده است. در حین چرخش این دستگاه، انعطاف پذیری فضانوردان در برابر فشار گرانشی اعمال شده به آنها ارزیابی می شود. گلن در بخشی از خاطرات خود در سال 2000 می گوید:
در انتهای آن بازوی بلند، من مانند خوکچه هندی تکان خوردم تا برای رویارویی با آنچه که انسان در حین پرتاب یا ورود مجدد به فضا تجربه خواهد کرد، آماده شوم.
کمک های روانی به فضانوردان برای سازگاری با محیط استرس زا
داوطلبان فضانورد تحت غربالگری روانی و روانپزشکی قرار می گیرند تا افرادی را که از نظر روانی برای این شغل مناسب نیستند شناسایی کنند. با افزایش تعداد فضانوردان، ناسا به درک بهتری از بار روانی سفرهای فضایی دست یافته است. هنری هاتسفیلد که در سال 1969 به تعداد فضانوردان ناسا اضافه شد، در سال 2001 در یکی از مصاحبه های خود گفت:
ما یک متخصص تجهیزات در گروه خود داشتیم که به دریچه فضاپیما وسواس داشت. تنها چیزی که می توانست به آن فکر کند این بود که دستگیره را بچرخاند تا دریچه را باز کند و هوا خارج شود. این وسواس ترسناک باعث شد دریچه را قفل کنیم.
در سال 2016، برنامه تحقیقاتی ناسا گزارشی منتشر کرد که نشان می‌داد فضانوردان مشکلاتی مانند تغییر الگوی خواب، قرار گرفتن در معرض تشعشعات، تغییرات گرانش و دوره‌های طولانی انزوا را تحمل می‌کنند. اعضای ایستگاه فضایی بین المللی به طور منظم از طریق کنفرانس های ویدئویی خصوصی با روانشناسان صحبت می کنند. با توجه به برنامه‌های بلندپروازانه ناسا برای ارسال انسان به ماه و مریخ، حفظ سلامت روان فضانوردان در آینده نزدیک به موضوعی دائمی تبدیل خواهد شد.