محققان به شرکت‌کنندگان آموزش دادند تا موقعیت چهار الگوی مختلف را روی پس‌زمینه‌ای که شبیه تخته دارت بود، به خاطر بسپارند. هر الگو در جای خاصی روی تخته قرار می گرفت و با رنگی در مرکز تخته همراه بود.
شرکت کنندگان برای اطمینان از اینکه اطلاعات را به درستی حفظ کرده اند مورد آزمایش قرار گرفتند. مثلاً اگر نقطه سبز را می دیدند، می دانستند که شکل ستاره در سمت چپ آن است. سپس، همانطور که شرکت کنندگان محل الگوها را درک کردند و به خاطر آوردند، محققان فعالیت مغز آنها را ثبت کردند.
اسکن‌های مغزی به محققان این امکان را داد تا دریابند نورون‌ها چگونه مکان یک شی را ثبت می‌کنند و چگونه بعداً آن را به خاطر می‌سپارند. هر نورون به یک فضا یا “میدان تاثیر” در میدان بینایی، مانند گوشه پایین سمت چپ، توجه می کند و تنها زمانی شلیک می کند که چیزی را در آن نقطه کوچک قرار دهید. نورون‌هایی که در یک نقطه خاص از فضا تنظیم شده‌اند معمولاً در کنار هم قرار می‌گیرند و فعالیت آنها در اسکن مغز به راحتی قابل تشخیص است.
مطالعات قبلی بر روی ادراک بصری نشان داده است که نورون‌ها در مراحل اولیه و پایین‌تر پردازش، میدان اثر کوچکی دارند و نورون‌ها در سطوح بالاتر میدان، تأثیر بیشتری دارند. این منطقی است زیرا نورون های سطح بالاتر سیگنال های بسیاری از نورون های سطح پایین را جمع آوری می کنند و اطلاعات را از بخش وسیع تری از میدان بینایی دریافت می کنند.
اما میدان اثر بزرگتر همچنین به معنای درک فضایی پایین‌تر است، و اثری مانند قرار دادن یک لکه بزرگ جوهر بر روی آمریکای شمالی برای نشان دادن نیوجرسی روی نقشه ایجاد می‌کند. در واقع، پردازش بصری در جریان ادراک، تبدیل نقاط کوچک به نقاط بزرگتر، متراکم تر، اما معنادار است.