محققان این پوشک را از منابع محلی تهیه کردند. پس از شستن، خشک کردن و خرد کردن پوشک، مواد حاصل با سیمان، شن، ماسه و آب مخلوط شد. آنها مخلوط های مختلف را آزمایش کردند و تا 40 درصد از ماسه بتن را با پوشک خرد شده جایگزین کردند.
پس از یک ماه پردازش، نمونه ها تحت آزمایش فشار قرار گرفتند تا نقطه شکست ماده کامپوزیت مشخص شود. زوریدا و همکارانش حداکثر نسبت ضایعات پوشک را محاسبه کردند که می تواند استانداردهای مصالح ساختمانی را برآورده کند.
هر چه ضایعات پوشک در بتن بیشتر باشد، مقاومت فشاری آن کمتر خواهد بود. بنابراین، اجزای سازه ای مانند ستون ها و تیرها به پوشک خرد شده کمتری نسبت به عناصر معماری مانند دیوارها و بلوک های بتنی نیاز دارند.
برای نمونه اولیه خانه یک طبقه خود، محققان محاسبه کردند که 27 درصد از شن و ماسه را می توان با زباله های پوشک جایگزین کرد. اما اگر خانه سه طبقه بود این به 10 درصد کاهش پیدا می کرد.
در اجزای معماری تا 40 درصد ماسه را می توان با ضایعات پوشک جایگزین کرد و بیشترین نسبت را می توان در پانل های دیواری بتنی استفاده کرد. تنها 9 درصد از ماسه را می توان با پوشک در کف و سنگفرش محوطه تعویض کرد که برای رعایت استانداردهای ساخت و ساز باید استحکام بیشتری داشته باشد.
سپس محققان برای ساخت خانه آزمایشی خود بر اساس استانداردهای ساختمان اندونزیایی از پوشک های بتن حاوی پوشک استفاده کردند.
خانه آزمایشی آنها کوچک بود. پلان ساختمان فقط 36 متر مربع بود که حدود 2.5 فضای پارکینگ خودرو است. برای تسریع روند ساخت، محققان از پوشک های بتن حاوی پوشک برای اجزای معماری و از تیرهای فلزی برای اجزای سازه استفاده کردند. برای ساخت خانه در مجموع 1.7 متر مکعب ضایعات پوشک استفاده شد که تقریباً 8 درصد از حجم کل مواد ترکیبی بود.