بعدازظهر دوشنبه به وقت ایران، کپسول Urain ناسا از فاصله 130 کیلومتری از سمت پنهان، تنها قمر زمین، نزدیک به ماه پرواز کرد. این فضاپیمای بدون سرنشین چهارشنبه گذشته به عنوان بخشی از ماموریت آرتمیس 1 به ماه پرتاب شد. سفر آنها 20 روز دیگر طول خواهد کشید.
هدف ماموریت آرتمیس 1 ناسا تایید این است که فضاپیمای Orion مطابق طراحی عمل می کند. این ماموریت به ناسا زمان می دهد تا قبل از حمل فضانوردان برای ماموریت آرتمیس 2، تنظیمات لازم را انجام دهد. انتظار نمی رود اولین ماموریت سرنشین دار به ماه حداقل تا سال 2024 پرتاب شود. سپس در ماموریت بعدی، آرتمیس 3 که شامل فضاپیمای Orion و SpaceX است، فضانوردان روی سطح ماه فرود خواهند آمد.
دقایقی قبل از رسیدن به نزدیکترین فاصله خود به ماه، فضاپیما موتور خود را به مدت 2.5 دقیقه روشن کرد. این اشتعال موتور همزمان با چرخش فضاپیما به دور ماه و آماده شدن برای ورود به مسیری به نام مدار ضد مدار دوردست، سرعت فضاپیما را افزایش داد. پیش بینی می شود تا پایان امروز تصاویر مربوط به پرواز اوراین از بالای ماه منتشر شود.
همانطور که از نامش پیداست مدار ضد مدار دور در فاصله تقریباً 64 هزار کیلومتری از سطح ماه قرار دارد. ضد مداری به این معنی است که فضاپیما در جهت مخالف جهت حرکت ماه به دور زمین به دور ماه خواهد رفت.
Orion به مدت 6 روز در مدار خواهد ماند و به کنترل کننده های ماموریت زمان زیادی برای آزمایش سیستم های فضاپیما می دهد. ناسا خاطرنشان می کند که فضاپیمای آرتمیس 1 دورترین فاصله از زمین خواهد بود که تا کنون توسط یک فضاپیمای حامل انسان طی شده است و به یک مدار ضد مداری دوردست می رود. رکورد قبلی در ماموریت آپولو 13 به دست آمد. زمانی که فضاپیمای ناکارآمد مجبور شد برای بازگشت به زمین به دور ماه بچرخد.
ماه همانطور که توسط فضاپیمای Orain دیده می شود.
قبل از عبور از ماه، یکی از دوربین های نصب شده بر روی ادرار، ویدیویی واضح از ماه را ضبط کرد که به تدریج با نزدیک شدن فضاپیما به آن بزرگتر می شد. در پس زمینه تصویر، صحنه غروب زمین یا خزیدن سیاره آبی ما به صورت سنگ مرمر آبی کوچکی در پشت صفحه بزرگ خاکستری ماه دیده می شود.
همانطور که انتظار می رفت، با فرود اورین در پشت ماه، کنترل کننده های ماموریت ارتباط خود را با فضاپیما از دست دادند. در نتیجه تا 34 دقیقه بعد که فضاپیما دوباره ظاهر شد، نمی دانستند که احتراق موتور فضاپیما موفقیت آمیز بوده است یا خیر.
پس از مدت ها انتظار، ماموریت آرتمیس 1 در 25 نوامبر با موشک جدید سیستم پرتاب فضایی ناسا از مرکز فضایی کندی در فلوریدا به فضا پرتاب شد. به جز برخی از نقص های جزئی که مایک سارافینمدیر برنامه آرتمیس آنها را نقص های خنده دار می نامد، پرواز آرتمیس 1 تاکنون بدون مشکل پیش رفته است. موارد خنده‌دار شامل ردیاب‌های ستاره یا دستگاه‌های هدایت نوری Urine بود که هنگام روشن شدن رانشگرهای فضاپیما برای مدت کوتاهی سردرگم شدند.
پرواز نزدیک ماه آزمایش مهمی برای یکی از قطعات اصلی ماموریت آرتمیس بود که ساخت آمریکا نیست. قطعات سیستم پرتاب فضایی توسط بوئینگ، نورثروپ گرومن و اتحاد پرتاب و پرتاب و خود کپسول اوریون توسط لاکهید مارتین ساخته شده است.
با این حال، ماژول سرویس، که به عنوان بخشی از ادرار زیر کپسول، حاوی رانشگرها، پنل های خورشیدی، تجهیزات ارتباطی و سایر تجهیزات است، ساخت ایرباس و نتیجه مشارکت آژانس فضایی اروپا در برنامه آرتمیس است. این ماژول به زمین باز نخواهد گشت. بلکه وقتی به زمین برمی گردد در جو رها می شود و می سوزد.
روز جمعه، رانشگرهای روی ماژول سرویس دوباره مشتعل می‌شوند تا Orion در مدار ضد مداری دوردست قرار گیرد. اورانوس روز شنبه رکورد مسافت آپولو 13 (تقریباً 401056 کیلومتر) را خواهد شکست. سپس دوشنبه آینده، شکارچی به حداکثر فاصله خود از زمین یعنی تقریباً 434522 کیلومتر خواهد رسید.