ناسا امروز برای اولین بار موشک غول پیکر نسل بعدی خود را با غرشی که آسمان شب فلوریدا را روشن کرد به فضا پرتاب کرد. سامانه پرتاب فضایی یا SLS در ساعت 10:17 صبح چهارشنبه به وقت ایران از کیپ کاناورال، فلوریدا به پرواز درآمد و دوره جدیدی را در برنامه فضایی ایالات متحده آغاز کرد.
اولین پرتاب سیستم پرتاب فضایی نیز موفقیت بزرگی برای برنامه بازگشت ماه ناسا به نام آرتمیس در نظر گرفته می شود. پروژه بلندپروازانه ای که با سال ها تاخیر، شکست های متعدد و میلیاردها دلار هزینه اضافی مواجه شده است. طی چند ماه گذشته، هم وزش باد شدید و هم مشکلات فنی باعث تاخیر در پرتاب شده است، از جمله دو لغو برخاستن از سکو در ماه سپتامبر. مهندسان امروز موفق شدند هم نشت متناوب هیدروژن و هم سوئیچ شبکه معیوب را چند ساعت قبل از پرتاب برطرف کنند.
ناسا اکنون سرانجام بر تمام موانع به ظاهر بی پایان برای اولین پرتاب غلبه کرده است و می تواند به آینده این برنامه نگاه کند. چارلی بلک ول تامپسونبرای نسل آرتمیس، این [پرتاب] این برای شماست.» ناسا پس از پرتاب در توییتی نوشت: «اینجا رفتیم.» برای اولین بار، موشک SLS ناسا و [کپسول] این فضانوردان ناسا با هم پرواز می کنند. آرتمیس 1 فصل جدیدی را در کاوش انسان در ماه آغاز می کند.
دو دقیقه و 12 ثانیه پس از بلند شدن، دو تقویت کننده سوخت جامد جانبی از هسته مرکزی موشک جدا شدند و در اقیانوس اطلس سقوط کردند. سپس تقریباً 6 دقیقه بعد، موتورهای هسته SLS خاموش شدند و با جدا شدن دو مرحله موشک از یکدیگر، Oraine و مرحله بالایی در مداری کوتاه رها شدند. در مرحله بعد، احتراق 22 ثانیه ای مرحله فوقانی، موشک را از زمین دورتر کرد و در نهایت با احتراق طولانی تری به مدت 18 دقیقه، مانور تزریق به مسیر قمری انجام شد و سرعت اورین از 28164 افزایش یافت. کیلومتر در ساعت به 36371 کیلومتر در ساعت رسید. اعلام وصول. با این مانور کپسول از گرانش زمین فرار کرد و در مسیر ماه قرار گرفت.
اوریون قبل از بازگشت به زمین چندین بار به دور ماه خواهد چرخید. قرار است این کپسول در 11 دسامبر در اقیانوس فرود بیاید. در این ماموریت هیچ مسافری در فضاپیما وجود ندارد و به جای آن از سه مانکن استفاده شده است. دو تا از مانکن ها مجهز به حسگرهایی هستند که میزان تشعشعات را اندازه گیری می کنند.
یکی از اهداف اصلی پرواز آزمایش سپر حرارتی Oraine است. این سپر هنگام ورود کپسول به جو زمین باید دمای 2800 درجه سانتیگراد را تحمل کند. علاوه بر این، ناسا سپر تشعشع، حسگرها و تجهیزات ناوبری و ارتباطی را نیز آزمایش خواهد کرد.
پرتاب Artemis 1 همچنین آزمایش مهمی برای قدرتمندترین پیکربندی موشک Space Launch System است که نسخه مورد نیاز برای ماموریت های فضایی عمیق است. آرتمیس 1 اولین پرواز یکپارچه SLS و ادرار است. این دو فضاپیما با هم 98 متر ارتفاع دارند (تقریباً 5 متر بلندتر از مجسمه آزادی) و 2608 تن وزن دارند. سیستم پرتاب فضایی حداکثر 8.8 میلیون پوند نیروی رانش در هنگام پرتاب و صعود تولید می کند که 15 درصد بیشتر از موشک زحل 5 است.
موشک جدید ناسا در ابتدا قرار بود در سال 2017 پرتاب شود. اما ساخت آن همیشه عقب مانده و با هزینه های اضافی مواجه بوده است. حسابرسان دولت ایالات متحده ناسا را به عدم شفافیت در مورد هزینه های بیش از حد موشک متهم کرده اند که نزدیک به 1.8 میلیارد دلار به بودجه نهایی اضافه کرده است.
اما در نهایت سیستم پرتاب فضایی برای پرتاب در سال جاری آماده است. اولین تلاش در 7 سپتامبر لغو شد، زیرا موتور شماره 3 نتوانست به دمای مناسب برای پرتاب برسد. مشکلی که ناسا بعداً علت آن را یک حسگر بالقوه معیوب دانست. در 12 سپتامبر، ناسا تلاش دیگری برای پرتاب موشک انجام داد. اما نشت مداوم هیدروژن در حین سوخت‌گیری، تلاش‌های مکرر مهندسان برای عیب‌یابی را خنثی کرد. هنگامی که نشت برطرف شد، طوفان های جان و نیکول وارد شدند و پرتاب را تا 25 نوامبر به تعویق انداختند.
این بار آب و هوا همکاری کرد. اما هنوز هیدروژن مشکل ساز بود. امروز، زمانی که یک نشت متناوب هیدروژن شناسایی شد، ناسا تیمی متشکل از سه تکنسین به نام «خدمه سرخ» را به سکوی پرتاب فرستاد. در سایه موشک پر از سوخت، تکنسین ها مجبور شدند پیچ هایی را ببندند که می تواند دریچه نشتی را روی پرتابگر متحرک (سکوی عظیمی که موشک غول پیکر را نگه می دارد) ثابت کند. هنگامی که مشکل حل شد، نیروی فضایی متوجه شد که یکی از سیستم های راداری مورد نیاز برای پرتاب به درستی کار نمی کند. اکنون یک سوئیچ شبکه نیاز به تعویض دارد. این روند بیش از یک ساعت به طول انجامید. پس از رفع این مشکل، مسیر برای پرتاب هموار شد.
نزدیک به دو ساعت پس از پرتاب، فضاپیمای اوریون رسما وارد مدار فرود ماه شد و مرحله بعدی سفر 26 روزه خود را آغاز کرد. ماموریت بعدی آرتمیس که در حال حاضر برای سال 2024 برنامه ریزی شده است، خدمه ای از فضانوردان را در اطراف ماه خواهد برد. سپس در سال 2025، ناسا قصد دارد اولین فرود ماه را پس از ماموریت آپولو 17 در سال 1972 انجام دهد. در طول این ماموریت، اولین زن و اولین فرد رنگین پوست روی ماه قدم خواهند گذاشت.