قمرهای اولیه احتمالاً در اوایل زندگی منظومه شمسی و چند صد میلیون سال پس از تشکیل آن به دام زحل افتادند. جمع آوری اطلاعات در مورد قمرهای جدید به دلیل اندازه کوچک و فاصله آنها از زحل دشوار است. به نظر می رسد این اجرام متعلق به گروه خاصی متفاوت از سیارک های درونی منظومه شمسی و دنباله دارهای بیرونی منظومه شمسی هستند. به گفته دکتر اسکات شپارد، ستاره شناس موسسه علوم کارنگی در واشنگتن، این اجرام بسیار منحصر به فرد هستند و احتمالا آخرین بازمانده اجرامی هستند که در محدوده این سیاره غول پیکر شکل گرفته اند. به احتمال زیاد، این اجسام سرشار از یخ هستند.
مشتری و زحل بزرگترین سیارات منظومه شمسی هستند و در آسمان شب درخشندگی بالایی دارند. به این ترتیب درخشندگی آنها می تواند تمام اجسام اطراف خود را تحت الشعاع قرار دهد و کشف اجسام کم نور و کوچک را دشوار کند.
به طور کلی معیارهای لازم برای تعریف قمر یا ماهواره بسیار گسترده است. هیچ شکل، قطر، جرم یا حتی ترکیب خاصی وجود ندارد. جسم مورد بررسی فقط باید مداری پایدار حول محور جرم غیر ستاره ای داشته باشد. بنابراین سیارات، سیارات کوتوله و حتی سیارک ها می توانند قمر داشته باشند. اما صرفاً مشاهده جسمی در نزدیکی یک سیاره و تعریف آن به عنوان ماه جدید صحیح نیست. بلکه باید جرم مورد نظر را ردیابی و پایداری آن را تحلیل کرد.
اما دقیقاً دانشمندان چگونه کار می کنند؟ مجموعه ای از تصاویر متوالی با همان سرعت حرکت ماه در آسمان “جابه جا” می شوند. سپس این تصاویر روی هم چیده می شوند. با این روش سیگنال های ضعیف تقویت شده و دانشمندان بهتر می توانند آنها را شناسایی کنند. از روش جابجایی و انباشت برای بررسی قمرهای سیارات اورانوس و نپتون نیز استفاده شده است.