نوزاد انسان در 9 ماهگی بین لقاح تا تولد رشد زیادی را تجربه می کند. این رشد به جنین و مغز گوشتی و پیچیده اش فرصت زنده ماندن می دهد. روند تکامل سرعت رشد جنین را تسریع کرده است. اما چگونگی این اتفاق در هاله ای از ابهام است. رشد مغز در سرعت رشد اولیه انسان موثر است و اندازه سر نیز بر اندازه فک ها تأثیر می گذارد. بر این اساس محققان بر این باورند که دندان ها حاوی اطلاعات ارزشمندی درباره بارداری اجداد ما هستند.
دندان های ما در حدود هفته ششم بارداری شروع به تشکیل می کنند. البته تشکیل لایه های خارجی و سخت دندان ها در سه ماهه دوم بعد از تولد اتفاق می افتد. از این زمان به بعد لایه های ذکر شده اطلاعات مختلف طول عمر خود را حفظ می کنند. لزلی هلوسکو (Leslea Hlusko)، یکی از دیرینه شناسان مرکز تحقیقات ملی اسپانیا برای تکامل انسان (CENIEH)، معتقد است که اگر رابطه معنی داری بین دندان و فرآیند مورد نظر وجود داشته باشد، دندان های ما گزینه های ایده آلی برای کشف اسرار بیولوژیکی هستند. وی در این باره می گوید:
بقایای دندانی غنی ترین بخش فسیل ها هستند.
تحقیقات قبلی این تیم بر روی میمون ها نشان می دهد که بین شکست جنین میمون و دندان عقل (مولر سوم) رابطه معناداری وجود دارد. Leslie Helosko با دیرینه انسان شناسی به نام تسلا مونسون از دانشگاه وسترن واشنگتن و همکارانش نسبت طول مولر سوم و اول را در گونه‌های پستاندارانی که هنوز زنده هستند، مقایسه کردند. مقایسه مذکور برای به دست آوردن اندازه نسبی مولر انجام شد.
این گروه دریافتند که سرعت رشد جنین و اندازه سر و اندازه مولی نسبی از یک الگو در همه پستانداران پیروی می کند. آنها از این مدل برای کشف تاریخ تکامل انسان استفاده کردند. در این تحقیق فسیل های پستانداران مربوط به حدود 6 میلیون تا 12 هزار سال پیش مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در میان این فسیل ها، 13 گونه انسانی وجود داشت که مورد بررسی قرار گرفتند.
بقایای جمجمه و دندان های کشف شده نشان می دهد که سرعت رشد جنین در 6 میلیون سال گذشته افزایش یافته است. این یافته‌ها همراه با آناتومی فسیل‌های لگن و سر، تأیید می‌کنند که حاملگی‌های طولانی‌مدت، مانند بارداری انسان، طی چند صد هزار تا چند میلیون سال گذشته در دوران پلیستوسن تکامل یافته‌اند.
حدود 5333000 سال پیش، در اوایل دوره پلیوسن، پستانداران شروع به راه رفتن روی دو پا کردند. در این مدت، سرعت رشد جنین آنها بیشتر شبیه میمون های آن زمان و حتی میمون های امروزی بود تا ما. نشانه های مربوط به این موضوع را می توان در فسیل های نسخه جنوبی یافت (استرالوپیتکوس) و آردیکوپی (آردیپیتکوس) شاهد بود.
در حدود 2 میلیون و 580 سال پیش و در اوایل دوره پلیستوسن، تکامل انسان راست قامت (Homo erectus) اتفاق افتاد. در این تکامل، تغییر قطعی رخ داد که نتیجه آن در آناتومی لگن انسان منعکس شد. این تیم تحقیقاتی در مقاله خود می نویسد:
تغییر آناتومی لگن و حجم غدد درون ریز و نرخ رشد جنین پیش بینی شده شواهد مستقلی برای تایید بارداری های شبیه انسان ارائه می دهد. این تغییرات ثابت می کند که تکامل تولد در دوره پلیستوسن و گونه های بعدی آنتروپوئیدها اتفاق افتاده است. یعنی قبل از ظهور مرد خردمند (هوموساپینس).
تغییرات فوق همزمان با گسترش مراتع و جمعیت علفخواران بود و منابع اضافی مورد نیاز برای افزایش اندازه نوزادان و دوره بارداری نسل بشر را فراهم کرد. پیشرفت‌های دنیای امروز احتمالاً بازتابی از اندازه مغز در حال رشد ما است. تغییر دیگری که در این دوران اتفاق افتاد، تکامل شکار گروهی است که به نوبه خود منابع بیشتری را در اختیار انسان قرار داد. این تیم در پایان تحقیقات خود چنین نتیجه گیری می کند:
این حلقه بازخورد احتمالاً به نوبه خود تکامل مغزهای بزرگتر و حتی افزایش ظرفیت جمجمه را در انسانهای بعدی امکان پذیر کرد که منجر به تشکیل انسان های عاقل شد.
این مقاله در مجله PNAS در حال بررسی است.