داشتن اختلال خواب خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش می دهد

یافته های مطالعه جدید شایان ذکر است. زیرا این اولین مطالعه ای است که رابطه بین خطر زوال عقل و اختلالات خواب طولانی مدت را در میان گروهی از بزرگسالان مسن ایالات متحده بررسی می کند. یافته های پژوهش با نتایج بررسی نمونه های کوچکتر همخوانی دارد و همین موضوع یافته های آن را ارزشمند می کند.

راجر وانگ، دانشمند بهداشت عمومی در دانشگاه ایالتی پزشکی نیویورک، می‌گوید: «پس از مطالعه ادبیات علمی موجود، از مشاهده یافته‌های متفاوت در مورد رابطه بین خواب و زوال عقل شگفت‌زده شدم. بنابراین تصمیم گرفتم این موضوع را بررسی کنم.

وانگ افزود: “ما انتظار داشتیم که بی خوابی در هنگام خواب و استفاده از داروهای خواب آور خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش دهد.” اما ما متعجب شدیم که متوجه شدیم که نتوانیم بعد از بیدار شدن دوباره بخوابیم، خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش می دهد.

در بررسی خود، محققان داده های ده ساله یک مطالعه طولانی مدت به نام مطالعه ملی سلامت و پیری (NHATS) را بررسی کردند. به طور خاص، داده‌های مربوط به 6248 بزرگسال بالای 65 سال که در جامعه زندگی می‌کردند و در شروع مطالعه مبتلا به زوال عقل نبودند، مربوط می‌شد.

بر اساس این مطالعه، افرادی که از بی خوابی شروع خواب رنج می بردند، 51 درصد بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به زوال عقل بودند. به گفته محققان، این رشد پس از در نظر گرفتن عوامل اجتماعی – جمعیتی و بهداشتی کاهش یافت و به جایی رسید که دیگر از نظر آماری معنی دار نبود.

داروهای خواب بعد از عوامل اجتماعی-دموگرافیک و قبل از فاکتورهای بهداشتی قرار گرفتند و خطر زوال عقل را تا 30 درصد افزایش دادند. لازم به ذکر است که یافته های اخیر به این معنا نیست که اختلالات خواب عامل تعیین کننده برای افراد مبتلا به زوال عقل است. بلکه این یافته ها حاکی از وجود رابطه بین اختلالات خواب مختلف و زوال عقل است و سایر عواملی که این رابطه را تغییر می دهند نیز برای نتیجه گیری قطعی باید بررسی شوند.