فروپاشی یک ستاره توسط یک سیاهچاله، رویداد فروپاشی مرگبار نامیده می شود و توسط نیروهای گرانشی عظیم یک سیاهچاله بزرگ ایجاد می شود. این سیاهچاله های عظیم در مرکز کهکشان ها کمین کرده و می توانند تمام لایه های گازی یک ستاره را به داخل بکشند. در نهایت، ستاره به طور کامل بلعیده می شود و بقایای آن وارد قرص برافزایشی یا قرص ماده در اطراف سیاهچاله می شود که سیاهچاله از آن تغذیه می کند. یکی از محققان به نام امیلی انگلتالر از مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان در نشست انجمن نجوم آمریکا در 12 ژانویه گفت:
بخشی از تشعشعات حاصل از این رویدادها به صورت انفجارهای پرسرعت ساطع می شود، اما تحقیقات جدید بر تشعشعاتی متمرکز شده است که از خود دیسک برافزایشی عبور می کند. محققان از هابل و تکنیکی به نام طیف سنجی برای بررسی نور فرابنفش ستاره مذکور استفاده کردند. با این تکنیک می توانید نور را به طول موج ها تقسیم کنید و ببینید کدام یک جذب می شوند. به این ترتیب، محققان می توانند نوع عناصر موجود را محاسبه کنند و سرنخ هایی در مورد آنچه در داخل اختلال داغ و روشن اطراف سیاهچاله اتفاق می افتد به دست آورند.
چنین رویدادهایی در اشعه ماوراء بنفش کمتر دیده می شود زیرا این طول موج به راحتی مسدود می شود و بنابراین جمع آوری داده ها در آن دشوارتر است. برای این کار به یک تلسکوپ خارج از جو زمین نیاز است. انگلتالر می گوید: «اشعه ماوراء بنفش به سختی از داخل جو دریافت می شود که برای انسان خوب است اما برای رصد بد است؛ بنابراین باید از تلسکوپ های فضایی استفاده کنیم».
محققان می خواستند بدانند ستاره و سیاهچاله فوق در طول زمان چگونه تغییر کردند. از این رو چندین ماه یک سری مشاهدات انجام دادند. آنها دریافتند که دمای داخل دیسک با گذشت زمان کاهش یافته و بادهای ستاره ای با سرعت خیره کننده 32 میلیون کیلومتر در ساعت یا سه درصد سرعت نور به سمت ما حرکت کردند.