پنگوئن‌ها احتمالاً حدود 60 میلیون سال پیش، نه چندان دور قبل از ظهور گونه‌های جدید، توانایی پرواز خود را به نفع شنا از دست دادند. بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که این گونه‌های تازه کشف‌شده هنوز باله‌های بسیار کاربردی را که در پنگوئن‌های باستانی جوان‌تر و خویشاوندان زنده‌شان دیده می‌شود، تکامل نداده‌اند.
به گفته کاسکا، اندازه عظیم K. fordycei نشان دهنده یک تکامل عظیم در دودمان اولیه پنگوئن ها است. وی در بخشی از سخنان خود می گوید:
محققان حدس می زنند که شرایط محیطی منحصر به فرد نیوزلند باستان نقش مهمی در ظهور و موفقیت پنگوئن های غول پیکر داشته است. کاسپکا معتقد است که نیوزلند همیشه مکانی عالی برای پنگوئن ها بوده است. وی خاطرنشان می کند: سرزمین های ساحلی این کشور برای تغذیه پرندگان دریایی بسیار مناسب است و قبل از ورود انسان، هیچ پستاندار خشکی به جز خفاش در آن زندگی نمی کرد. این امر نیوزیلند را به مکانی امن برای لانه سازی تبدیل کرد.
به گزارش وب سایت استرالیایی جئوگرافیک، پنگوئن های غول پیکری مانند K. fordycei حدود 27 میلیون سال پیش ناپدید شدند. دانیل کاسپکا معتقد است که دلیل انقراض این گونه هنوز یک سوال حل نشده است. اما به احتمال زیاد، این پرندگان عظیم الجثه در نهایت توسط پستانداران دریایی با ابعاد مشابه شکست خوردند.
K. fordycei ممکن است بزرگترین پنگوئن شناخته شده باشد. اما این امکان وجود دارد که در گذشته پرندگان بزرگتر نیز در نیوزلند پرسه می زدند. Kasepka همچنین معتقد است که اندازه بزرگ K. fordycei لزوماً به این معنی نیست که گونه بسیار بزرگتری وجود ندارد که هنوز کشف نشده باشد.