در مطالعه دیگری که در ژورنال PNAS در سال 2014 منتشر شد، شانون و همکارانش نشان دادند که فیل ها همچنین می توانند صدای انسان هایی را که با تهدیدات مرتبط هستند را تشخیص دهند. آنها دریافتند که فیل ها با شنیدن صدای ضبط شده مردم نیمه کوچ نشین ماسایی که به طور دوره ای فیل ها را می کشند، بیشتر از شنیدن صدای مردم کنیا محتاط هستند. فیل ها همچنین با شنیدن صدای ضبط شده از مردان ماسایی نسبت به شنیدن صدای ضبط شده از زنان و کودکان ماسایی، بیشتر از خود دفاع می کردند. شانون گفت: «حافظه قوی و توانایی‌های شناختی خارق‌العاده فیل‌ها به آنها این امکان را داده است که از زبان انسانی برای تعیین خطری که گروه‌های مختلف انسانی متوجه آنها می‌کنند استفاده کنند.
ساختارهای منحصر به فرد مغز فیل ها ممکن است چیزی باشد که به آنها این امکان را می دهد که این حافظه و توانایی های شناختی قابل توجه را داشته باشند.
مجموعه ای از مطالعات انجام شده توسط باب جاکوبز، استاد روانشناسی متخصص در علوم اعصاب در کالج کلرادو، نشان داده است که نورون های قشری فیل ها اساساً با نورون های قشری سایر گونه های هوشمند متفاوت است.
جیکوبز فکر می کند که ویژگی های منحصر به فرد این نورون ها نشان می دهد که فیل ها به دقت در مورد خاطرات خود فکر می کنند. او در وب‌سایت The Conversation می‌نویسد: «مدارات قشری منسجم در فیل‌ها از این ایده پشتیبانی می‌کند که آنها اساساً حیوانات متفکر هستند.
فیل ها همچنین دارای بزرگترین اندازه مطلق مغز در میان پستانداران خشکی و بزرگترین لوب گیجگاهی نسبت به اندازه بدن هستند. لوب تمپورال بخشی از مغز است که مسئول پردازش صدا و رمزگذاری حافظه است.
این واقعیت که فیل ها به شدت به حافظه خود متکی هستند، تلاش های حفاظتی را مهم تر می کند. وقتی شکارچیان غیرقانونی بزرگترین فیل ها را با بزرگترین عاج ها هدف قرار می دهند، معمولاً پیرترین فیل ها را که مخزن حافظه جمعی گله هستند، هدف قرار می دهند. از دست دادن فیل‌های مسن‌تر به این معنی است که فیل‌های جوان‌تر مسئول گله می‌شوند، که فاقد تجربه انتقال ایمن گله در فصول خشک است.
به همین ترتیب، اگر بقای فیل به یادآوری مسیرهای مهاجرت توسط اعضای مسن تر بستگی داشته باشد، توسعه ای که آن چشم انداز را تغییر می دهد و مسیرهای حیاتی را قطع می کند می تواند عواقب مخربی برای کل گله داشته باشد. اوکانل گفت: “زیستگاه آنها در معرض تهدید است زیرا توسعه انسانی مسیرهای مهم مهاجرت را قطع می کند و آنها را به سرزمین های حاشیه ای محدود می کند که اغلب فاقد منابع حیاتی مورد نیاز برای عبور از فصول خشک هستند.” یکی از پیامدهای بارز این موضوع اهمیت حفظ مسیرهای مهم مهاجرت فیل ها است.